Sakal
Sakal-ı şerifi selamlamak, içinde bulunduğu cam şişeyi veya kutuyu üç defa öpüp alına koymak diye bir şeyin dinimizde yeri yoktur. Bunlar bidattir; fakat kişiyi müşrik yapmaz. Lakin bu söylenenler sakal-ı şerif ziyaretinin mutlak manada yasak olduğunu göstermez. Bununla ilgili cevabımız için lütfen aşağıdaki linki tıklayınız:
Lütfen aşağıdaki linki de tıklayınız:
Sakal-ı Şerif ve Hırka-i Şerif-i şerifi ziyaret edenler, onlardan bir şey beklemiyorlar. Yani onları bir tanrı gibi Allah ile kendi aralarında aracı yapıp ondan şefaat ve yardım beklemiyorlar. Bu sebeple onları ziyarette bir sakınca yoktur. Fakat her şeyde olduğu gibi bu konuda da aşırılıkları tasvip etmek mümkün değildir. Kişinin bunlardan bir şey umması, beklemesi ve istemesi gibi durumlarda şirke düşmesi söz konusu olur.
“Namaz, İslâm Dini’nin mükellef kıldığı ilk ve en büyük vazifedir. Allah’a bağlayan en yüce ibâdettir. Kılınması Âhiret saadetine erdirecek, terk edilmesi Cehennem azabına uğratacak kulluk görevidir. Bu sebeple beş vakit namazın şartlarına riâyet edilerek ve belirli mazeretler dışında cemaatle kılınması gerekir.
Cemâatle kılınacak namazlar için bilgili ve takva sahibi; Allah’ın ve Peygamberinin emirleri ve yasaklarına bağlı imamların araştırılması lazımdır. Ancak mekrûh olsa da büyük günahları işleyen imamların arkasında namaz kılmak caizdir. Çünkü Peygamberimiz (s.a.) şöyle buyurmuştur:
“Lâilahe illallah” diyenlerin cenaze namazını kılınız. Lailahe illellah diyenlerin arkasında da namaz kılınız.”
(Düşman korkusu ve hastalık gibi belirli mazeretler dışında) beş vakit namazı takva sahibi veya fasık/büyük günâhları işleyen kişi arkasında cemaatle kılmak gerekir. (el-Camius-Sağîr 2/45, Ebû Davûd, K. Salati Bab-ü İmametil Berri vel-Facir.)
Bu hadisler büyük haramları işleyen kişilerin imamlığına onay verdiğine göre, sakalsız imamların arkasında namaz kılmak şüphesiz caizdir. Kişilerin bu meseleyi cemâat arasında bir ihtilâf ve ayrılık sebebi kılması son derece mahzurludur.” (Ali Rıza Demircan, İslami Kimliğimizi Korumak, Beyan Yayınları, İstanbul, 2008, s: 268-269)