İlgili ayet şöyledir:
“Her insanı imamı/önderi ile birlikte çağıracağımız gün kimlerin amel defteri sağından verilirse onlar en küçük bir haksızlığa uğramamış olarak amel defterlerini okuyacaklar. Bu dünyada kör olan kimse ahirette de kördür, üstelik iyice yolunu şaşırmıştır.” (İsrâ, 17/71-72)
İmam (امام) Arapça’da ‘öne geçmek’, ‘sevk ve idare etmek’ manalarına gelen “emm (ام)” kökünden gelmektedir. Kur’an-ı Kerim’de imam (önder), “insanları doğru yola veya sapıklığa çağıran kişiler” olarak geçmektedir. İlgili ayetler şöyledir:
“Sabrettikleri ve ayetlerimize kesinlikle inandıkları zaman, onların içinden, buyruğumuzla doğru yola ileten imamlar/önderler tayin etmiştik.” (Secde 32/24). (Ayrıca bakınız. Enbiya 21/73).
“O ve askerleri, yeryüzünde haksız yere büyüklük tasladılar ve gerçekten bize döndürülmeyeceklerini sandılar. Biz de onu ve askerlerini yakalayıp denize atıverdik. Bak işte, zalimlerin sonu nice oldu! Onları, (insanları) ateşe çağıran imamlar/önderler kıldık. Kıyamet günü onlar yardım görmeyeceklerdir.” (Kasas 28/39-41). (Ayrıca bakınız. Tevbe 9/12).
Ayetlerde de görüldüğü gibi imam “insanları iyiliğe veya kötülüğe sevk eden, çağıran kişiler” anlamında kullanılmaktadır. Dolayısıyla günümüzde insanların peşinden gittikleri, iyi veya kötü fikir, davranış ve görüşlerinden etkilendikleri dini veya siyasi her türlü kişiler bu kapsama girer.