Tag: İslam Miras Hukuku
Allah Teâlâ miras hükümlerinin nasıl olacağını mûrislere veya başka bir kimseye bırakmaksızın Kur’an-ı Kerim’de açıkça belirlemiştir. (Bkz: Nisâ 4/7, 11, 12, 176).
Bu hükümlere uyup uymayanlarla ilgili Allah Teâlâ miras hükümlerini ayrıntılı olarak belirttikten hemen sonra devamındaki âyetlerde müminlere şu müjde ve uyarıyı yapmaktadır:
“Bunlar, Allah’ın koyduğu sınırlardır. Kim Allah’a ve Elçisine itaat ederse Allah onu, zemininden ırmaklar akan cennetlere koyacaktır; orada devamlı kalıcıdırlar; işte büyük kurtuluş budur. Kim Allah’a ve Elçisine isyan eder ve sınırlarını aşarsa Allah onu, devamlı kalacağı bir ateşe sokar ve onun için alçaltıcı bir azap vardır.” (Nisâ, 4/13-14).
İslam’daki miras hükümleri ile mevcut Medeni Kanun miras sistemi arasında “mirasçılıktan çıkartma”, “kanûnî ve irâdî mirasçılık”, “mahfuz hisseyle mirasçılık”, “kadın-erkek hisseleri farklılığı”, “mirasçı nasbı”, “evlatlığın mirası”, “redd-i miras”, “mûrisin borçlarına sorumluluk” gibi çeşitli yönlerden büyük farklılıklar bulunmaktadır.
Ayrıntısını araştırmalar bölümündeki makalemizden inceleyebilirsiniz.
Abdurrahman Yazıcı, “İslam Miras Hukuku ile Türk Medeni Kanunu Miras Sisteminin Mukayesesi”, Ekev Akademi Dergisi, yıl. 17, say. 55, (Bahar 2013), s. 167-180).
Osmanlı’nın son döneminde şahsi mülk olan terekenin taksiminde İslâm Miras Hukuku (Ferâiz) hükümleri esas alınırken kişinin mülkü olmayıp devletin çeşitli şartlarla halka verdiği (hala gerçekte mülkiyeti devlete ait olan) toprakların (mîrî arazi) taksiminde ise İntikal Kanunu esas alınmaktaydı. Sorunuzdaki miras taksimi, bu farklılıktan kaynaklanmaktadır.
1284/1868’de yapılan değişiklikle İntikal Kanunu’na göre miri arazinin taksiminde ölenin çocukları veya torunları bulunduğunda eşine hisse verilmemekte, 1328/1912 tarihinde yürürlüğe giren İntikal Kanunu Kararnamesi’ne göre ise mirasçı kalmış karı veya kocaya ölenin çocuğu varsa miri arazinin taksiminde dörtte bir hisse verilmektedir. (Ayrıntı bilgi için bkz: Ömer Nasuhi Bilmen, Hukukı İslâmiyye ve Istılahatı Fıkhiyye Kamusu, c: 5, s: 389-406)